In-het-wild-estafette
Ellen Klein Holkenborg (35 jaar), osteopaat
Diffelen in Overijssel
15 januari 2019 – 16 januari 2019
Ik vond het spannend; zou ik de uitdaging wel aan durven in de winter? Na een maand tegen het estafettestokje aan te hebben gekeken op het dressoir thuis, heb ik afgelopen zaterdag maar besloten dat het binnen drie dagen zover moet zijn. Aaaargh; chaos qua planning en voorbereiding! Ik regel ad hoc de laatste spullen en bedenk op welke locatie ik ga kamperen. Hoe kan dit nou goed gaan ratelt mijn hoofd er tussendoor!
Toch maar gewoon doorgezet
Op 15 januari is het zover. Ik heb in de ochtend eerst nog enkele patiënten behandeld in mijn praktijk. Daarna vertrek ik richting Diffelen waar mijn mijn keus op is gevallen. Ik heb toch wel angst voor de kou; niet gedacht dat je zoveel spullen mee kan nemen voor één nacht weg. Alles eenmaal ingeladen in mijn campertje en dan toch echt op weg (lees: mijn hoofd heeft alle noodscenario’s al bedacht dus als ik met de camper ga dan kan ik deze altijd in geval van nood gebruiken). Nog even buienradar checken onderweg. Het gaf me niet veel hoop. Van 17.00 tot 3.00 regen… Ik zal maar even zwijgen over mijn hoofd na dit nieuws. Toch maar gewoon doorgezet.
Eenmaal op de plek heb ik een mooi plekje voor de tent uitgezocht. Alles in de tent klaar gelegd. Met een vierdubbele laag matten inclusief aluminium laagje, 2 slaapzakken en een wollen deken zal het vast warm moeten blijven, toch? De vuurkachel staat gereed buiten (open vuur mag helaas niet) met blokken hout erbij. En dan eerst even nog een paar kleine houtjes gemaakt zodat alles klaar is voor later op de dag. Tot nu toe gaat het fijn en soepel. Ik besluit een stuk te gaan wandelen in het bos. Nog wat mooi hout verzameld, een goede boom ingeklommen en lekker gestruind. Net voor het donker terug op mijn plekje.
Vuurtje
Bij de inval van de avond begint het wel af te koelen, dus heb ik zelf het vuur aangemaakt met mijn vuursteen (maar wel met een aanmaakblokje). Daarna goed stoken, het kacheltje werd mooi warm dus pannetje maar gewoon op de kachel opwarmen in plaats van mijn gas. Ik ben puur gericht op het vuurtje stoken en wacht op het eten dat heel langzaam begint op te warmen. Het begint te miezeren maar het vuurtje wint het qua warmte ten opzichte van de nattigheid. Toch mis ik wel een tarp; droog kunnen zitten is dan toch fijner. Lekker een vuurtje stoken, dat is ongeveer het enige waar ik mee bezig ben geweest de hele avond. Kijken hoe het vuurtje brand. Leren dat je vuur vooral met rust moet laten en als je teveel probeert te regelen dat dan bijna het hele vuur uitdooft door het zuurstoftekort. Gelukkig weer op tijd opgestookt. Alles gaat zoals het gaat.
Angst
Aan het einde van de avond voelde ik me zo opgelucht, zo goed, heerlijk. Ik heb het nog niet koud gehad en ben niet te nat geregend, geen heftig malend hoofd, geen verveling. Waarvoor had ik al die tijd zo’n angst? Het is gewoon genieten!
Eerst nog even een wandeling om goed warm de slaapzak in te gaan, slaapzak hoog dichtgeritst en klaar. Moe en voldaan val ik al snel in slaap. Ik ben echter ook binnen de kortste keren weer wakker. Zwetend van alle warmte. Snel een laagje uit en een laagje af en toen heerlijk verder geslapen. Ik word zelfs pas in de ochtend weer wakker door het eerste daglicht!
Het is bewolkt maar droog! Ik trek mijn bikini aan onder de hardloopkleren voor een run-dip-run naar de recreatieplas die ik in de buurt had gespot. Op het strand ‘dwaal’ ik eerst een kwartier: mijn hoofd projecteert wederom alle angst en bedenkt uiteenlopende rampzalige scenario’s. Maar ik neem de vorige avond in gedachten en zet de gedachten aan de kant. Ik neem een heerlijke dip. Met een rustig loopje ga ik terug naar de tent en stook wederom een mooi vuur, koffie erbij en genieten maar van de kleine dingen om me heen. Fluitende vogels, kleuren, geuren en rust!
Wat is dan mijn gevoel na al die tijd?
Ik heb in 24 uur zoveel geleerd over mezelf. Angst is zo vaak aanwezig als overlevingsmechanisme, maar zo onzinnig in veel gevallen! Angst voor de kou, eenzaamheid, regen, verveling, gevaar, tent, hersenspinsels, planning/tijd. En van deze angsten is eigenlijk geen enkele uitgekomen. Dit voelt allemaal erg goed! Ik wil leren meer naar mijn gevoel luisteren. Ik merk dat ik zoveel meer kan dan dat mijn hoofd soms toelaat. Alles gaat zoals het gaat. Wanneer ik respect voor de rust en tempo van de natuur heb is er zoveel meer tijd om te genieten! Terug naar mijn gevoel, terug naar de natuur.
Dit smaakt naar meer en vaker…. Alleen dan met tarp!
